​Ik ben bezig mezelf te ontwikkelen

‘Ik was net ‘terug’ van een lastige periode’, vertelt Kiki. ‘Het werk was me even te veel geworden. Ik was een paar maanden ziek thuis geweest. Maar mede dankzij steun van De Haardstee was ik met succes aan het re-integreren. Ik merkte hoeveel ik daarbij óók had aan de zorg voor en de liefde van mijn labrador Koos. Ik bedacht me dat ik van verschillende bewoners al eens gehoord had dat ze ook best graag een hond zouden willen hebben. Dat kan en mag alleen niet in onze woonlocaties. Maar mijn eigen ervaring liet me niet los. Om eens te kijken wat het met mijn cliënten zou doen, nam ik Koos een paar keer mee. Wat ik toen zag, raakte me. Voor een paar cliënten die moeilijk uit bed komen, bleek het een geweldige stimulans. En niet alleen om op te staan en aan de slag te gaan. Tijdens uitlaatwandelingen begonnen sommigen uit het niets vertellen. Over zichzelf, over hun trauma’s, hun problemen…! Precies wat je zo graag wilt, maar wat je vaak zo moeilijk op gang krijgt. Echt heel mooi om te zien…’

Professioneel

Het waren die ervaringen die bij Kiki het idee voor een hondenuitlaatservice als dagbesteding deden ontstaan. In haar videopresentatie gaf ze aan hoe ze het voor zich zag: ‘Beginnen bij locatie Willem Klooslaan, los van het steunpunt. Cliënten kunnen zich inschrijven. Bij genoeg belangstelling, gaan we groeien. Oók met cliënten van andere woonlocaties. In het begin doen we het alleen met Koos. Als er meer cliënten zijn, hebben we meer honden nodig. Eerst van collega’s; later ook van andere mensen. Onze dienstverlening wordt natuurlijk door de hondenbaasjes betaald. Dat zorgt voor opbrengsten. Daar staat tegenover dat je het bij groei wél professioneel moet aanpakken. In een grotere ruimte ook, waar we cliënten een huiselijke sfeer kunnen bieden. Mét een flinke buitenruimte voor de honden. Én natuurlijk moet er een busje komen om met ze op pad te gaan…’

De jury van ‘Het beste idee…’ viel als een blok voor Kiki’s plan. Zíj wist wat dat betekende: die hondenuitlaatservice gaat er komen! Het beste idee zou immers zonder meer uitgevoerd worden, zo was beloofd. En inderdaad: het ging snel. Aan de Willem Klooslaan werd een bescheiden ruimte ingericht. Een cliënt, stratenmaker van beroep, betegelde de tuin. Kiki ging van start. Eénmaal per week is ze er een hele dag, samen met haar Koos natuurlijk. Cliënten komen soms spontaan binnenvallen om met hem te knuffelen. Dat kan én mag. Kiki: ‘Ik ben nu nog alleen. De groep cliënten kan dus niet te groot zijn. Ook niet als we écht van start gaan trouwens. Want je wilt iedereen natuurlijk wel voldoende aandacht kunnen geven. Maar ik zie hoe dan ook dat het goed is. Al was het maar vanwege de gezondheid. Veel cliënten zitten té vaak binnen. Als we Koos uitlaten, bewegen we en lopen we lekker in de wind of in het zonnetje…’

En nu?

Kiki: ‘Het loopt volgens plan: voorzichtig beginnen en langzaam groeien. Maar het gaat natuurlijk altijd minder snel dan je hoopt en wilt. Er moet van alles geregeld worden. Vergunningen bijvoorbeeld. Inmiddels is er wel een nieuwe collega bijgekomen, want je moet echt met z'n tweeën zijn. We hebben we een bus, maar boven alles zoeken we een geschikte locatie. Dat is ingewikkeld. Want we hebben best wat eisen. Niet alleen voor de honden, maar ook voor de cliënten. Hen willen we een huiselijke sfeer kunnen bieden, een plek waar ze – net als ik dat thuis doe – ook even lekker met een hond op de bank kunnen zitten… Maar…, er lijkt inmiddels op dat vlak wat beweging te komen. Een reële mogelijkheid heeft zich aangediend. Als dát lukt, zou het ineens weleens heel snel kunnen gaan…’

Je naam

Overigens werkt Kiki pas net drie jaar bij De Haardstee. En de organisatie bevalt haar prima. ‘Dat dit soort initiatieven omarmd wordt, zegt genoeg’, zegt ze enthousiast. ‘Net als dat ik tijdens mijn uitval niet aan m’n lot werd overgelaten. Hiervóór heb ik bij een aantal logge organisaties gewerkt. Daar ben je een nummer, moet je je overal voorstellen. Hier kennen ze – zelfs op het hoofdkantoor - ‘gewoon’ je naam. Dát voelt héél goed…’